Magic Malik oftewel Malik Mezzadri werd geboren in Abidjan (Ivoorkust) waar hij fluit leerde spelen, op 17-jarige leeftijd ging hij naar het conservatorium in Marseille en won de eerste prijs in de categorie fluit. Daarna was hij gedurende 10 jaar lid van de reggae groep Human Spirit. In 1988 werd hij lid van de jazzgroep van saxofonist Julien Loureau Groove Gang. In 2000 stichtte hij zijn groep Magic Malik Orchestra, bij gelegenheid van zijn tweede album begon hij een samenwerking met de Amerikaanse saxofonist Steve Coleman.

Dit is inmiddels het 16e album van Magic Malik. De bezetting op Fanfare XP3 luidt : Malik Mezzadri (fluit, stem), Pascal Mabit (saxofoon), Maciek Lasserre (saxofoon, perc.), Johan Blanc (trombone), Olivier Laisney (trompet), Fanny Ménégoz (fluit, stem), Alexandre Herer (Fender Rhodes), Daniel Moreau (toetsen), Maïlys Maronne (piano, melodica), Gilles Coronado (gitaar), Nicolas Bauer (bas), Vincent Sauve (drums). Het album bevat 10 composities met titels als XP-Oni of XPA-3, zoals te verwachten bij Magic Malik is hier absoluut geen sprake van mainstream jazz maar het is ook geen avantgarde, ergens tussen fusion en elektronica misschien, boeiend en afwisselend is het absoluut.

In “XP-LÓvni de 50 temps” van Maronne is er zelfs sprake van lyrische klanken, in “XP-ANA” van Malik is een soort van dialoog tussen de el. gitaar en keyboards/elektronica hetgeen een vervreemdende sfeer oproept. In “XP-Suite” van Herer is de fluit van Malik omringd door een amalgaam aan zachte geluiden van diverse instrumenten waarin de piano het duidelijkst is te horen. In “XP-Snare” van Moreau is voornamelijk de fluit die op de voorgrond staat gevolgd door solo’s op trombone, trompet en tenorsax, het begint warempel op muziek te lijken. Dat zet zich gelukkig voort in ”XP-Very Fanny” waarin zelfs een lichte swing opduikt. Drive en tempo zijn ook volop aanwezig in “L’XP d’Anthony” van Fanny Ménégoz, zo moet ik naarmate het album vordert mijn mening bijstellen, er staan wel degelijk goed doortimmerde en smakelijke composities op deze cd. In het afsluitende “XPA-3” zijn alle instrumenten opgetrommeld om voor een fraai einde van dit toch wel intrigerende schijfje te zorgen.

Jan van Leersum.